Roy: How I got into Hardstyle
Keek jij uit naar het moment waarop je 18 werd? Eindelijk oud genoeg voor een hardstyle feestje! Ontdekte je de muziek pas op latere leeftijd? Of vond je het misschien vreselijk en ben je, nadat je vrienden je meesleurde, compleet van gedachte veranderd ? In How I got into Hardstyle vertellen onze Hardstyle Reporters over hun party carrière, hoe zij hardstyle ontdekten en voor altijd verkocht raakten.
Hardstyle Reporter Roy legt feesten op de gevoelige plaat vast. Zijn carrière als Hardstyle Reporter begon niet als die van de meeste. Als trouwe Rave Media fotograaf werd hij overal heen gesleurd. Zo legde hij als fotograaf, die normaal alleen producten en modellen fotografeert, ineens feestjes en dj’s vast op de gevoelige plaat. Inmiddels is hij flink ingeburgerd in de scene, kan een leuk woordje meepraten over de dj’s en muziek en zet hij de meeste stappen van het hele team op een avond. Onze Roy loopt de hele avond rondjes. En in die rondjes is hij vooral op zoek naar de gekste, leukste en meest excentrieke bezoekers die een verhaal vertellen zonder dat hij ze echt spreekt. Maar naast fotograferen, is ook het party-animal flink in hem los. Dit is zijn verhaal, inclusief een prachtige selectie van zijn mooiste foto’s!
Over mijn eerste ervaring binnen de hardere stijlen hebben jullie eerder kunnen lezen. Ik schreef toen vanuit de ervaring van een paar feesten waaronder Thunderdome Die Hard Day , Hemqade , De Tijdmachine en X-Qlusive Ran-D .
Ik heb echt heerlijk staan stampen op deze fantastische feesten. Maar had ik mij al overgegeven aan de hardere stijlen? Nee. Ik vond nog steeds alle hardstyle nummers op elkaar lijken, had voor De Tijdmachine nog nooit van Headhunterz gehoord en maakte mij zorgen dat ik op Defqon.1 Weekend Festival , ergens op dag twee, huilend in een hoekje om mijn moeder zou roepen.
Maar even terug naar eind januari. Waar mij op X-Qlusive Ran-D voor het eerst een aantal nummers opvielen. Natuurlijk het oh zo bekende ‘Zombie’ werd gedraaid. Hardstyle is blijkbaar niet alleen rammende kicks, gemixt met deuntjes die klinken alsof de plaatselijke kleuterschool ze heeft ingespeeld. Ik herkende ‘Born To Die’ van Lana del Rey en zelfs een Defqon.1 anthem, waarmee ik bij vrienden ben doodgegooid tijdens de verplichte Defqon.1 aftermovie sessies.
Maar ik begon de hardere stijlen pas echt leuk te vinden op QAPITAL . Een hardstyle feest in het akoestisch perfect afgestemde Ziggo Dome moest echt fantastisch zijn. Elke keer als ik zei dat ik naar QAPITAL zou gaan, keken mensen die bekend waren met het feest mij ongelovig aan. “Ik weet niet of je dat wel leuk gaat vinden.” Maar hé, als ik Thunderdome heb overleefd, moet ik dit ook wel overleven toch?
Dus daar ging ik dan. Naar de diepste krochten van de hel. Althans, zo voelde het. Bij binnenkomst sta ik nog een beetje onwennig bij de ingang van de zaal. “Ik moet nog wel een beetje inkomen hoor,” zegt een vriendin van me. En met datzelfde gevoel sta ik een beetje verloren om mij heen te kijken. De hele zaal is tot aan de nok toe gevuld met bezwete die hards die zich volledig overgeven aan de snoeiharde kicks met scherpe screeches.
In het midden staat een immense stage die, als ik nog eens goed kijk, ronddraait. Het podium raakt bijna het plafond en op de ring staan mensen gefocust naar het schouwspel beneden te kijken. De lichten gaan uit, de zaal vult zich met het bedompte duister van de RAW tempel van deze nacht. Een diepe stem kondigt de volgende dj aan en de stage wordt fel verlicht. Een oorverdovend gejuich vanuit de zaal blaast het podium bijna weg als de dj overeind komt en zijn arme spreidt. Het showelement, de lasers, de vette kicks die je laten dansen tot je erbij neervalt. Alles bij elkaar maakt dat ik het begin te begrijpen wat er nou zo vet is aan het begrip ‘hardstyle’.
Nu, in een tijdsbestek van een half jaar, heb ik de nacht van mijn leven gehad op QAPITAL, het festivalseizoen geopend op Rebirth Festival , ben ik Weekend Warrior geworden en heb ik zonder om mijn moeder te roepen het Defqon.1 weekend overleefd. Als klap op de vuurpijl kan ik mij een echte Die Hard noemen na veertien uur lang rammen op Q-BASE . Ik heb de vetste foto’s gemaakt en de meest bijzondere, maar fantastische mensen ontmoet. Deze ervaringen had ik echt niet willen missen! Inmiddels draai ik zelfs hardstyle in de auto en schroef ik per track het bpm nog iets verder op. Klaar voor mijn volgende hardstyle ervaring.
