Tessa: How I got into Hardstyle
Keek jij uit naar het moment waarop je achttien werd? Eindelijk oud genoeg voor een hardstyle feestje! Ontdekte je de muziek pas op latere leeftijd? Of vond je het misschien vreselijk en ben je, nadat je vrienden je meesleurde, compleet van gedachte veranderd ? In How I got into Hardstyle vertellen onze Hardstyle Reporters over hun party carrière, hoe zij hardstyle ontdekten en voor altijd verkocht raakten.
Hardstyle Reporter Tessa ziet er misschien lief uit, maar is ’s weekends op de hardste feestjes te vinden. Het kan haar niet hard genoeg gaan. Ze is onze nieuwste aanwinst op Hardstyle Report en zal jullie verslag doen van feestjes en alles wat zich afspeelt op het gebied van de hardere stijlen. In 2014 ging haar hardstyle-avontuur van start en inmiddels is ze niet meer weg te denken uit de scene. Dit is haar verhaal!
Ik denk dat ik alle extremen in de muziekwereld wel gehad heb. Op mijn twaalfde was ik een rasechte ‘Belieber’. Ja, echt. Gillend stond ik in Ahoy met mijn zelfgemaakte spandoek. De ‘Bieber-fever’ bleef (gelukkig) niet langer dan een jaar hangen. Toen stapte ik over naar een compleet ander genre: Indierock. Niet alleen mijn playlist, maar ook mijn complete levensstijl veranderde. De kleding die ik droeg, de dingen die ik zei, het mocht allesbehalve mainstream zijn. In 2012 gooide ik het weer over een compleet andere boeg. Toen was het reggaeton luisteren, Canei drinken en nepwimpers plakken. 2014 was het jaar dat ik wéér eens van muziekstijl zou veranderen. Een kleine hint: it’s here to stay.
De zomer van 2014 bracht ik door in Renesse. Daar maakte ik een hoop nieuwe vrienden, met wie ik veel zou optrekken de maanden erna. Zij waren degenen die mij voor het eerst naar hardstyle lieten luisteren. Ik vond het vreselijk.
Op huisfeesten wordt altijd Spotify aangezet. Geen enkele track wordt helemaal tot het einde afgespeeld. Er komt altijd wel iemand tussendoor die iets compleet anders op wil zetten. Erg irritant. Maar ik was precies zo. Wanneer iemand hardstyle opzette, kon ik niet snel genoeg naar de laptop rennen om iets anders aan te zetten. Ik kon gewoon niet begrijpen wat mensen leuk vonden aan dat gebonk, en ik snapte al helemaal niet hoe mensen hierop konden dansen. Jammer voor mij vonden al mijn vrienden dat ‘gebonk’ wel leuk, dus mijn Don Omar werd op zijn beurt ook weer afgekapt. Ik moest er maar mee leren leven. Eerst af en toe een hardstyle nummertje, maar na verloop van tijd werd bijna de hele avond hardstyle gedraaid. Vooruit dan.
De overschakeling van tolerantie naar adoratie heb ik te danken aan een track van Wild Motherfuckers: Wild Wild West. Deze werd zo vaak geluisterd, dat iedereen hem uit zijn hoofd kende en keihard mee zat te schreeuwen in de woonkamer: “ Bang bang motherfucker, it’s the wild wild west!” . De tekst en de beat zijn één ding, maar het feit dat iedereen samen de tekst zat te schreeuwen en vervolgens begon te hakken, bracht echt een lach op mijn gezicht. “Zie je nou wel dat het leuk is!’, werd er tegen me geroepen. En gelijk hadden ze. Dat gevoel van saamhorigheid is iets dat ik nooit heb ervaren, ondanks de vele genres die ik over de jaren geluisterd heb. Dat is het hardstyle-gevoel. Geweldig.
Tijdens een bezoekje aan Lakeside Festival in Alphen aan de Rijn, werd duidelijk dat ik echt compleet bekeerd was tot de hardere stijlen. Met artiesten als The Partysquad en Vato Gonzalez verwachtte ik dat ik de hele dag bij de mainstage zou blijven plakken. Niets was minder waar. Ik ben daar, tot mijn eigen verbazing, urenlang losgegaan op de beats van Crypsis, Radical Redemption en Darkraver op de hardstyle-stage. Ik heb niet eens in de richting van de mainstage gekeken.
Het dansen ging in het begin nog een beetje ongemakkelijk, maar ik dacht, een paar Nike Air Max brengen daar wel verandering in. Met mijn mooie stampertjes aan, ging ik naar mijn eerste échte feest: Thrillogy. Ik was toen zeventien. Mijn eerste indruk was erg heftig. Voor mijn gevoel waren alle mannen anabolengebruikers met een gemene muil en liepen alle meisjes in een gescheurde spijkerbroek met (sport)beha. Ik dacht dat ik de enige was met een shirt aan. De zaal was zo donker dat ik alleen het laserwerk kon zien. Af en toe liep ik tegen een bezweet lichaam aan.
Het eerste half uurtje voelde ik me echt als een vis op het droge. Een compleet andere beleving dan Lakeside Festival in ieder geval. “Waar ben ik in godsnaam beland?” dacht ik toen nog. Het duurde niet lang voor ik erachter kwam dat de gemeen uitziende mannen eigenlijk heel aardig waren en dat de meisjes alleen maar in beha liepen, omdat het zo ontzettend warm wordt als je aan het stampen bent. Toen ik me dat realiseerde, kon ik niets anders meer dan uit mijn plaat gaan en genieten. Wat een nacht was dat. Ik was nog twee weken lang helemaal naar de klote, maar ik vond het prachtig. Daarna volgden nog veel meer feesten en festivals, en werd het gemiddelde bmp steeds hoger. Hardstyle werd rawstyle, rawstyle werd hardcore.
De sfeer op feestjes vind ik oprecht fascinerend. Iedereen kan lekker zichzelf zijn. Het boeit niemand of je mooie kleren aan hebt of niet. Of je goed kan hakken of maar een beetje rondspringt. Het enige dat telt, is de muziek en de feeling. Staat er nou honderd man of vijftigduizend, je voelt je één met het publiek. Het maakt niet eens uit of je je vrienden kwijtraakt. Of je er nou voor de eerste keer bent of dat je een echte hardstyle-veteraan bent, iedereen is je vriend. Inmiddels luister ik zo’n drie jaar alleen nog maar naar hardstyle. Zal ik ooit nog naar een compleet andere muziekstijl hoppen? Wie weet, maar voorlopig houd ik de beuk er lekker in.
