Terug naar waar het allemaal begon met Thunderdome - 25 Years of Hardcore

Ik kwam bijna 23 jaar geleden op de aarde. En aangezien het vrij lang duurde voordat er een flinke bos krullen op mijn hoofd groeide, was dat misschien wel het dichtste wat ik bij gabber ben gekomen. Kaal zijn in de 90s. Tot afgelopen zaterdag.

Thunderdome kende ik alleen van tv of van verhalen. Kale koppen, Aussies, drugs en snoeiharde muziek, je kent het wel. Voordat ik mijn ogen had geopend voor de hardere stijlen , was Thunderdome zoiets als een concert van een deathmetalband. Extreem, heftig en vooral heel ver van het veilige bed dat mijn ouders voor mij hadden gecreëerd. Een hardcore carrière is nou niet het meest ideale wat ouders voor ogen hebben. Het is toch een bepaald beeld dat altijd is geschetst. En ondanks dat in de 90s zo’n beetje iedereen gabber was, is het nooit van zijn slechte imago afgekomen. Daardoor wekte het mijn interesse des te meer. Want wat is toch dat ‘gabber-gevoel’ waar iedereen het altijd over heeft?

In 2016 heb ik tijdens de Die Hard Day al even mogen voorproeven en ook op Mysteryland 2017 , was The Wizard aanwezig. Maar het echte gevoel zou ik pas vanavond beleven. In de auto, onderweg naar Utrecht, begin ik er nog één keer over. “Jeetje Bir, dat is wel echt al lang geleden”. Thunderdome is ook bij mijn vrienden langzaam op de achtergrond verdwenen. Maar zodra we in de buurt van de Jaarbeurs komen, beginnen de eerste puzzelstukjes op zijn plek te vallen. Overal zien we groepjes gabbers, kale koppen, Aussies en klinkt hardcore. Klaar om voor één nacht terug te keren naar het feest dat hen zo lief is. Dit is het moment waarop al die trouwe gabbers vijf jaar op hebben gewacht. Ik voel me nu al vereerd dat ik hier deel vanuit mag maken.

Binnen word ik meteen overvallen door de grootte van het evenement. Dit is dus hoe het eruitziet als je veertigduizend gabbers in de Jaarbeurs zet voor een snoeihard hardcorefeest. Dit zijn de liefhebbers die The Wizard vijfentwintig jaar levend hebben gehouden. In een stroom van mensen begeven we ons langs alle area’s. Dat het echt ontzettend groot is, blijkt alleen al aan de gigantische mainstage. Een zaal die geregeld zó vol is, dat niemand er meer bij kan. Het lijkt wel alsof íedere gabber van over de hele wereld zich hier vannacht verenigt. En ook de merchandise stand is van een formaat dat ik nooit eerder heb gezien. Duizenden hardcore heads proberen een aandenken aan deze nacht te scoren. Of dat nu een bomberjack is of een sleutelhanger. Ze gaan als warme broodjes over de toonbank.

Vanavond gaan we, geheel in stijl, heel wat rondjes lopen. De zalen en gangen zijn donker en door het eenrichtingsverkeer is het dwalen en verdwalen. Het duurt dan ook even voordat ik echt goed kan aarden. Het is ook zo overweldigend. Maar bij The Thundergods kom ik echt los. De nostalgische sfeer is betoverend en oude en jonge gabbers genieten als vanouds. Als Dano met zijn leesbrilletje achter de decks verschijnt, moet ik grinniken. De tijd heeft zeker niet stil gestaan, maar wat is het bijzonder dat we na vijfentwintig bijzondere jaren, Thunderdome nog steeds met de helden van toen mogen vieren.

Eén van de beste sets van de avond is van N-Vitral . Hij opent zijn set met een extreem hoge piep, gevolgd door een enorme lading dikke platen als ‘Hardcore to the Bone’ en ‘Voel je die Bass’ . Het publiek gaat helemaal uit zijn dak. Dit is met recht een wauw-momentje te noemen. In de Heroes of Hardcore area is het MD&A die echt een waanzinnige live-set weggeeft. Vorig jaar viel mijn mond al open door zijn fantastische set op de Die Hard Day in de Warehouse Elementenstraat , maar dit overtreft alles. Een sfeer die absoluut niet onderdoet aan een oude editie van Thunderdome en het voelt bijna alsof ik in één van de oude VHS-opnames ben beland. Iconisch.

Ook Destructive Tendencies trakteert het publiek op snoeihard muzikaal genot. Deze heren weten het publiek als geen ander te bespelen en nemen ons helemaal mee. In ieder nummer. Maar Sound Becomes One  zorgt echt voor een uniek kippenvelmoment. Iets wat je zeker niet snel zal vergeten.

“Dit is precies hoe Thunderdome vroeger voelde” is een uitspraak die geregeld voorbij komt. Gedurende de nacht krijg ik geregeld een aai over mijn rug, een duimpje omhoog of een vriendelijke glimlach. Zelfs een klein opstootje wordt binnen no-time opgelost met een dikke knuffel. Want gabbers zijn er voor elkaar. De muziek mag dan agressief klinken voor een buitenstaander, het is juist de energie van de hardcore, die het saamhorigheidsgevoel en de broederschap tot ongekende hoogte brengt. Nergens anders heb ik zo’n harmonieuze sfeer meegemaakt. Waar zoveel verschillende mensen, zo intens zien genieten. Jong, oud, dik, dun, blank, donker, gelovig of niet, van vuilnisman tot advocaat en alles wat er tussen zit. Deze nacht is voor iedereen. Met als grootste gemene deler de liefde voor hardcore die nooit zal vergaan.

En zo wordt er niet alleen ontzettend veel gehakt, of intens genoten van de avond, maar worden er nieuwe vriendschappen gesloten, nieuwe liefdes geboren, gabbers voor het leven gemaakt. Er wordt geproost, gestampt, gelachen, talloze rondjes gelopen, meegezongen, nieuwe platen ontdekt en soms misschien een klein traantje gelaten. Alles wat ooit gezegd is, klopt. Er is geen enkel feest als Thunderdome. Het overstijgt ieder hardcore feest waar ik ooit ben geweest. En ja, Thunderdome heeft inderdaad een ‘hele aparte sfeer’ . Maar wel op de allerbeste manier mogelijk.

Ik ben trots dat ik eindelijk heb mogen ervaren wat het echte gevoel nou precies inhoudt. Of je nu in een Aussie loopt of niet, dat maakt allemaal niet uit. Want je hoort er bij. Echt waar. Ook als je volledig uit de maat hakt, de grootste hits niet op kan noemen en als dit je allereerste Thunderdome was. Gabber is namelijk een gevoel. En als je het eenmaal voelt, zal het nooit meer uit je hart verdwijnen.