festivalseizoen-2020

Een afscheidsbrief aan het festivalseizoen

lauren
Lauren Bekker - 18 mei 2020
Lief festivalseizoen,

Je bent het hoogtepunt van mijn zomer. Het ultieme gevoel van vrijheid. Mijn ontsnapping aan de dagelijkse sleur. Ik kijk altijd weer ontzettend naar je uit, maar dit keer zal dat anders zijn. Dit jaar schitter je in afwezigheid. En ik snap het hoor, het is nou eenmaal een vreselijke tijd. Maar ik had me gewoon geen zomer zonder jou kunnen voorstellen. God, wat zal ik je missen.

“Een zomer zonder feestjes, dat moet toch wel lukken?” Ik heb het vaak voorbij horen komen. Maar die mensen snappen er niks van. Het gaat namelijk niet om zomaar een feestje. Het gaat om een hele diepe emotie, bijna een oerdrift. Het gaat om vrijheid. Samen zijn, met al je vrienden. Ultiem genieten. Alleen al het gevoel dat je krijgt van het idee dat er weer zo’n fantastische dag aan zit te komen… het is onbetaalbaar.

De zenuwen vooraf — die overigens als je eenmaal op het feestje bent volledig zijn verdwenen, de sfeer, het zonnetje op je bol, dat lauw geworden biertje in je hand. Zelfs die ene heftige hakker die per ongeluk je biertje omstoot ga ik missen want wat maakt het eigenlijk ook uit, dan halen we toch een nieuwe? Ik ga zelfs die natte, zweterige ruggen tegen me aan missen, alleen al omdat we er ons op dit moment niks meer bij voorstellen met die anderhalve meter regel. Wat mis ik het om dicht bij elkaar te kunnen zijn en samen te genieten van de dikste beats.

Wat zal ik onze scene missen, die zo uniek is tegenover andere genres. Hoe dedicated het publiek is wanneer de magische nummers als ‘B-Front - Mysterias’ en ‘D-Block & S-Te-Fan ft. Hight Voltage - Shiverz worden gedraaid. Of die onvergetelijke weekenders, waar wij als liefhebbers jaarlijks naartoe leven. En god, wat zal ik POWER HOUR missen. Dat hysterische moment waarop we samen met zo’n 60.000 man in opdracht van de MC’s arm in arm gaan staan, en wanneer de muziek het toe laat, we met zijn allen van links naar rechts gaan. De opblaasballen en confetti, alle gekte op het podium, de HEE-HOO’ende mensen, wat maakt het ook eigenlijk uit. Je gaat het pas écht missen, als het er niet meer is.

Maar ook dat weekend van Intents Festival, waar de Brabantse gezelligheid van mijlenver te proeven is. Waar we met 25 graden voor de lastige keuze staan om bij de mainstage te blijven of toch om onze favoriete artiest te zien in die ene tent waar het 50 graden is. Of de keuze moeten maken of we in het reuzenrad gaan of los in de feesttent. We zouden er alles voor over hebben om voor dit soort dilemma’s te staan.

Of wanneer je op Decibel outdoor de blaren op je voeten loopt, omdat het ‘even drinken halen’ verandert in een uren durende kruistocht van Noord naar Zuid en weer terug, omdat je je vrienden niet meer kunt vinden. En weet je, als ik er zo over nadenk, zijn die blaren het allemaal waard, want je maakt onderweg de leukste avonturen mee! We hebben ons nooit echt gerealiseerd dat we allemaal herinneringen voor het leven aan het maken waren, we hadden het gewoon naar ons zin. Maar dit zijn wel de herinneringen waar we nu zo liefdevol naar terugkijken.

Dit jaar loopt het helaas allemaal anders. Met pijn in mijn hart denk ik terug aan al die mooie, lange, zonnige festivalzomers. En hoe hard we soms ook klaagden, over pijnlijke voeten, een regenbuitje, vieze wc’s of douches en lange, gebroken nachten, uit de hand gelopen afters, wat hadden we het goed. Wat de toekomst precies gaat brengen weten we niet, maar we hopen dat deze ellende snel voorbij is. Dan kunnen we volgend jaar weer schouder aan schouder staan om te genieten — het liefst met duizenden tegelijk — van datgene waar wij voor leven. Hardstyle, baby!

Lief festivalseizoen, tot gauw.

A love letter to...