Nothing can stop me - Robert & Naomi 001

Nothing can stop me - Robert & Naomi

hardstyle-report-redactie
Hardstyle Report Redactie - 21 januari 2018

Al maanden kijk je uit naar dat ene feest of festival. Je hebt je onder een saaie verjaardag uit kunnen lullen. Opa en oma heb je ervan overtuigd hun 75-jarig jubileum een week uit te stellen en het piemels kleien tijdens het vrijgezellenfeestje van je collega, heb je met een slappe smoes afgezegd. Nothing can stop you. Maar dan, is door een ongeluk het rondhuppelen op een festival ineens niet meer zo vanzelfsprekend te zijn.

We hebben allemaal weleens een festivalganger gezien met zijn arm in het gips, op krukken of in een rolstoel. Zij laten zich niet tegenhouden. Tijd om hun verhaal eens te vertellen. Want hoe beleven zij zo’n dag? Tegen welke ongemakken lopen ze aan en wat voor hilarische momenten maken ze mee? Aangeboren, blijvend of tijdelijk, deze die hards laten zich niet door hun beperking tegenhouden om helemaal los te gaan.

ROBERT DERKS

Nothing can stop me - Robert & Naomi 002De 41-jarige Robert Derks gaat al ruim 21 jaar naar feesten. In de begin jaren negentig waren dit vooral hardcorefeesten, maar tegenwoordig is het de raw-sound die hem het meest aanspreekt. “Ik vind het heerlijk. Niet te hard, niet te zacht. En de sfeer is er altijd fantastisch. Iedereen die er komt houdt van de muziek en gaat op zijn of haar eigen manier los.”

Tot het feesten plotseling voor hem niet meer zo vanzelfsprekend was. “Een ongeluk in 2001, tijdens mijn werk in het leger. Ik was 24 jaar oud en zat bij de rode baretten van de landmacht. De luchtmobiele brigade. Tijdens een oefening in Zuid-Duitsland zijn we met een pantservoertuig een 350 meter diep ravijn in gevallen. Ik heb kantje boord gelegen, maar door een groot wonder en een topconditie, heb ik het overleefd.” Helaas wel met blijvende schade. Een complete dwarslaesie vanaf zijn borst.

Na het ongeluk, kwam de klap pas echt. Er werd veel van hem afgenomen. Ineens moest hij compleet anders gaan leven. “In het begin kon ik nog maar weinig en wilde ik echt niet meer verder. Nu ben ik blij dat ik het overleefd heb. Het lopen mis ik zeker, maar ik heb meer moeite met mijn ontregelde blaas- en darmfunctie. Ik leeg mijn blaas door zelf te katheteriseren en door het dagelijks slikken van medicatie regel ik de ontlasting.”

Dat weerhoudt hem overigens niet van zijn grote passie voor feesten. Maar toen hij na zijn ongeluk voor het eerst in zijn rolstoel naar een feest ging, was het wel even spannend. “Ik mis het dansen wel, maar geniet gewoon van de muziek en het avondje uit. En ik ga zeker nog lekker los, op mijn eigen manier. Ik zou het niet willen missen.”

Robert redt zichzelf prima en woont zelfstandig samen met zijn dochter. “Sinds mijn dochter fulltime bij mij woont, ga ik wat minder vaak naar feesten. Maar als ze een weekend naar haar moeder is, kan ik naar een leuk feestje. Dik genieten!” Robert ging afgelopen jaar vooral naar festivals en dat beviel hem prima. “Ik was onder andere te vinden op de bekende feestjes zoals Q-BASE, Decibel outdoor, Unlocked, Vortex, Intents Festival, Radical Redemption – The Road to Redemption en Defqon.1 Weekend Festival.”

“Het weer is voor mij wel een ding. Want wanneer het veel regent, ligt er vaak veel bagger en kom ik bijna niet vooruit in mijn rolstoel. Niet alle festivalterreinen zijn erg toegankelijk. Q-BASE is voor mensen in een rolstoel een echte aanrader vanwege het geasfalteerde terrein. Intents Festival was ook goed toegankelijk omdat er overal platen waren neergelegd.”

Zijn omgeving vindt het geweldig dat hij verder leeft zoals voor zijn ongeluk. “Er verandert weinig. Tja, mijn rolstoel zijn mijn benen nu.” En hij wordt toch wel wat vaker nagekeken. “Ik kan veel hebben, maar als mensen me te lang nakijken en ik voel de ogen nog steeds in mijn rug branden als ik voorbij ben, kijk ik om en kan ik scherp uit de hoek komen. Dan schrikken ze en verontschuldigen ze zich. En soms worden er ook echt domme vragen aan me gesteld. Bijvoorbeeld over seks. Heel ongepast, maar omdat je in een rolstoel zit, denken ze dat het wel kan. Alsof dat het belangrijkste is in het leven.”

Wil je gaan feesten, maar twijfel je vanwege je lichamelijke handicap? Daarover kan Robert kort zijn. “Trek je stoute schoenen aan en ga gewoon! Want het is echt heel leuk.” Vaak kun je via de VIP-ingang of een brede doorgang met je rolstoel naar binnen als je de beveiliging aanspreekt. “Je bent dan meestal lekker snel binnen. Ook hebben de meeste locaties een rolstoeltoilet, al is het vaak wel even zoeken.” En bang voor nare opmerkingen hoef je ook niet te zijn. “Mensen zijn over het algemeen erg vrolijk en behulpzaam. Ik heb op feesten weleens leuke meiden op schoot. Krijg ik spontaan kusjes op mijn wang. En één keer zelfs een boobflash voor mijn neus, haha. Dat zijn grappige dingen.”

NAOMI STEIJN

Nothing can stop me - Robert & Naomi 003De 19-jarige Naomi uit Den Haag, werd in 2016 meegevraagd naar Defqon.1 Festival. Ze kende de muziek niet zo goed, maar liet zich toch overhalen. Sindsdien gaat ze alleen nog maar naar hardcore- en raw-feesten. “Ik vind het heerlijk. En daar sta ik zelf nog weleens van te kijken hoor. Maar de sfeer is echt top. In een club heb je al ruzie als je tegen iemand aanbotst. En bij deze feesten is iedereen gewoon aardig tegen elkaar. Niemand wordt raar aangekeken of uitgelachen.”

Maar als Naomi tijdens een volleybalwedstrijd ongelukkig valt, moet ze drie maanden lang op krukken lopen. “In de eerste vijftien minuten van de wedstrijd sprong ik omhoog en landde ik op de voet van een tegenspeler. Hierdoor kreeg mijn enkel een enorme klap en is hij dubbel gegaan. Nadat ze mijn enkel hadden onderzocht, bleek dat er twee ligamenten en een pees waren gescheurd.”

Een dag later staat Vortex in de Hemkade op het programma. Maar door die bezeerde enkel laat Naomi zich niet uit het veld staan. Met sets van Dopex, Act of Rage, Digital Punk, Radical Redemption, E-Force, Crypsis, Delete vs Regain en Warface op de line-up, mag ze dit echt niet missen. “Ik verwachtte natuurlijk niet dat ik links vooraan zou kunnen staan, maar ik had hele lieve mensen om me heen die mij naar voren hielpen. Zo kon ik op mijn manier toch even losgaan. Het was eigenlijk nog best oké, ondanks mijn blessure. Een groot deel van de avond heb ik achterin de zaal op een bankje gestaan.”

“Toch beleef je zo’n feest wel anders.”  Zo kan Naomi niet losgaan zoals ze dat normaal doet. “En naar de wc gaan, haha. Maar ik werd wel heel goed geholpen. Ik weet nog dat ik naar de wc liep en iedereen aan de kant ging om mij er langs te laten gaan.” Ook kreeg ze ontzettend veel reacties. “Mensen riepen respect, of deden hun duimen omhoog.  Niemand vond het irritant en iedereen ging voor me aan de kant of hielp me. Echt top.” Ze hoorde zelfs mensen zeggen: “Zo die is echt een die hard!” en “Respect hoor.” Dat was heel leuk om te horen.

“Ik kwam ook nog iemand anders tegen met krukken. Die vond het nogal vreemd dat ik een dag erna al naar het feest ging.” Bovendien waren die krukken ook een goede manier om haar vrienden voor de gek te houden. “Ik deed net alsof ze op mijn kruk stonden en ik daardoor bijna viel haha.” Maar het was niet alleen maar pret, want met de trein terug naar huis gaan was een drama op die krukken. Zorg dat je dus wel op een gemakkelijke manier van A naar B kunt komen. Ben je geblesseerd en twijfel je of je moet gaan? Ook Naomi is het er over eens. “Ik kijk terug op een hele leuke avond en ben heel blij dat ik toch gegaan ben.”