Radical Redemption - The Road to Redemption 2017
Duizenden fans verzamelen zich bij de Radical Dome. Het gloednieuwe Breepark staat volledig in het teken van hardstyle heavyweight, all the way uit Denekamp: Radical Redemption . Van 5.500 bezoekers in de Heineken Music Hall naar 12.000 bezoekers in Breda. En zijn plafond is nog lang niet bereikt. The One Man Army is back!
De hele zaal is afgeladen. Nadat Poolse helden Crypsis en Regain de toon hebben gezet met een hele dikke set, is het tijd voor de openingsshow. Er moet een album gereleased worden vanavond en dat Radical Redemption en Art of Dance daar van alles voor uit de kast hebben getrokken, blijkt.
Het begint te schemeren en geleidelijk wordt het steeds donkerder, enkele mini-spotlights flikkeren nog bij het podium. De spanning bouwt op en is voelbaar in het publiek. Mensen kijken vol verwachting naar voren. Wanneer zal hij zijn entree maken? En dan schittert opeens een spotlight in het midden van de zaal gericht op één man, helemaal in het wit gekleed: de dirigent. De doeken vallen neer op het podium, waarachter een heel orkest tevoorschijn komt. Je zou het bijna niet verwachten bij het stoere imago van Radical, maar onder leiding van het orkest en de dirigent wordt het publiek met de opzwepende melodie van het anthem naar het hoogtepunt van de show gebracht.
Een letterlijk hoogtepunt. Want Radical Redemption komt opgerezen van achter de draaitafel. Vanaf een paar meter hoogte kijkt hij over het hele publiek heen en met zijn armen wijd begroet hij zijn RAW Soldiers. Langzaam zakt hij weer naar beneden naar de draaitafel, terwijl de vlammenwerpers nog onder zijn lichaam spuwen. Dan wordt het startschot gegeven en galmt er een donkere zware stem door de zaal met de tekst: Claim your destiny and walk the Road to Redemption! Een beetje extra is het wel. Maar ach, een beetje zelfverheerlijking kan deze dagen blijkbaar. En als je zoveel hebt bereikt, mag je daar ook terecht heel trots op zijn. Met een beetje showelement is niets mis.
De hardste platen dreunen op sneltreinvaart voorbij. Dit is beuken, raggen en stampen van het hoogste niveau. Maar niet alleen de muziek is van fantastische kwaliteit, ook de sfeer is ongekend goed. Nieuwe vrienden worden gemaakt, er wordt gelachen en gedanst, ik word gedurende de nacht door een vriendelijke mede-stamper steeds getrakteerd op een lading smintjes (altijd een +1 op een feest) en verderop bij de bar zie ik een jongen verstoppertje spelen met een barman. Vanavond kan het blijkbaar allemaal. We zijn hier tenslotte als één army met één taak: samen de Dome afbreken.
Wanneer Radical Redemption het nummer ‘America’ inzet, ontploft het publiek bijna. Het kraakheldere geluid schelt door de zaal en dringt diep bij me binnen. Het eerste kippenvelmoment van de avond is een feit. Iedereen zingt keihard mee en laat zich na de eerste climax van het nummer helemaal gaan. Dit is echt één van de beste platen dit jaar.
Hoe verder de avond vordert, hoe harder de sets worden. En daar lijkt het RAW-publiek geen enkel moeite mee te hebben. Na de set van Warface en Radical Redemption, neemt N-vitral het stokje over. Aan hem de taak om de nacht naar een hoger level te tillen. Hij trapt af met ‘Hardcore to da Bone’. Een heerlijke start! Voor, achter, links en rechts zie ik mensen met volle overtuiging alles eruit stampen.
Aan Denekamp Gespuis de taak om deze avond waardig af te sluiten. Ik trommel de rest op om vooraan te gaan staan. En dat is een héél goed idee. Want wanneer de boys uit Denekamp opkomen, juicht het publiek ze oorverdovend hard toe en knalt het vuur door de zaal. De sfeer is onbeschrijflijk goed. Wat een drive. Iedereen gooit letterlijk zijn laatste energie eruit. En dan is de taak in de Radical Dome is volbracht!
Radical Redemption spreekt nog een keer zijn RAW soldiers toe. De lichten gaan aan en het publiek stroomt langzaam weg. De loyaliteit van de fans was ongekend, eveneens als de sfeer tussen het publiek en de dj’s. Ook de show was strak in elkaar gezet. Keihard werken wordt beloond. Een Road to Redemption om trots op te zijn.
