Mitchell: How I got into Hardstyle
Keek jij uit naar het moment waarop je 18 werd? Eindelijk oud genoeg voor een hardstyle feestje! Ontdekte je de muziek pas op latere leeftijd? Of vond je het misschien vreselijk en ben je, nadat je vrienden je meesleurde, compleet van gedachte veranderd ? In How I got into Hardstyle vertellen onze Hardstyle Reporters over hun party carrière, hoe zij hardstyle ontdekten en voor altijd verkocht raakten.
Hardstyle Reporter Mitchell is bijna ieder weekend op een feestje te vinden. Daar schiet hij de meest fantastische foto’s. Gewoon met zijn telefoon. Wij verbazen ons er iedere keer weer over. Ook weet hij met zijn vlotte pen ieder feest tot in de puntjes te beschrijven, zodat wanneer de lezer er niet bij is geweest, ze toch het gevoel hebben alsof ze er wél waren. Verder is hij verantwoordelijk voor onze RAW en Hardcore mixen. In 2014 ging zijn hardstyle én hardcore avontuur van start. Dit is zijn verhaal!
In mijn middelbare schooltijd was ik niet weg te meppen bij de EDM muziek. Bijna elke zaterdagavond ging ik wel uit met mijn vrienden naar één van de lokale uitgaansgelegenheden om even lekker los te gaan op ‘The Spark’ en ‘Turn up the speakers’ van Afrojack of ‘Go Hard’ en ‘Epic’ van Quintino. Op dat moment dacht ik ‘geen andere muzieksoort gaat boven deze muziek’.
Nadat ik was afgestudeerd en mijn mbo-opleiding startte, vertelde een klasgenoot mij over festivals – wat voor mij toen nog onbekend terrein was. Ze liet mij een aftermovie zien van Emporium 2013 (The Colours of India) en ik was eigenlijk meteen verkocht. Kanttekening: van het festival, nog niet van de hardere stijlen. Gelukkig was mijn muziek ook aanwezig op het festivalterrein. De house mainstage.
Stiekem wist ik al dat ik eraan moest geloven om met mijn klasgenoot en haar vrienden mee te gaan naar de andere kant van het festivalterrein. Oftewel “die verschrikkelijke herrie” zoals ik de hardere stijlen toen noemde. Ik vroeg aan m’n vriendin of ze het al voor zich zag: Mitchie in de hardcore tent. Hilarisch. Maar haar antwoord was resoluut: “Je gaat gewoon mee en je zal stampen.”
Nadat ik mijn ticket had gekocht was het definitief. Ik ging naar mijn eerst festival. Emporium The Roman Empire . En ondanks ik doodsangsten uitstond over die hardcore tent, kon ik niet wachten om de Beerendonck in Wijchen te betreden en mij te laten overweldigen met stages in het thema van het Romeinse rijk, vlammenwerpers, CO2-kanonnen en de vuurwerkshow.
Maanden werden weken en weken werden dagen. Ik begon me af te vragen wat ik nou echt kon verwachten. Hoe zal het er allemaal uitzien en hoe zijn de mensen die daar rondlopen? Ik had werkelijk geen idee. Ik begon steeds zenuwachtiger te worden en bleef maar aan mijn vriendin vragen of ik bijvoorbeeld spullen zoals zonnebrand mocht meenemen. Waarop ik wel honderd keer JA geantwoord kreeg.
De eerste keer in de partybus. De eerste keer in de rij staan om mijn kaartje te laten scannen. De eerste keer door de rij om gefouilleerd te worden. En de eerste keer het verschrikkelijke gevecht om zoveel mogelijk spullen in het kluisje te proppen, zonder dat je bij het openen een lawine van spullen op je af kreeg.
Eenmaal binnen, was het eerste wat ik zei: “Kom! We gaan naar de House mainstage. Blasterjaxx draait!” Ik werd aangekeken alsof ik niet helemaal honderd procent was. “Nee hoor, we gaan daarheen. Die muziek is veel beter.” Het gebeuk van de muziek hoorde ik al bij het halen van de muntjes en ik vroeg me af, waar ik nou eigenlijk aan was begonnen.
Toen we de hardcore tent betraden dacht ik dat mijn trommelvliezen het zouden begeven en mijn oren gingen bloeden. Wanneer ik vroeg of we zo die tent uit gingen, kreeg ik een harde “NEE” te horen. Na ongeveer twintig van die “kom we gaan de tent uit”-hints gingen we gelukkig naar buiten. Op naar de hardstyle stage. Deze muziek sprak mij wel meteen aan. Hier zaten vocals in en het klonk een stuk toegankelijker. Ik had het naar mijn zin.
Natuurlijk werd dit plezier bruut verstoord. Na een minuut of 15 werd ik weer bijna aan mijn oren meegesleurd naar de hardcore tent omdat Miss K8 draaide. Gevolgd door Angerfist. Ik besloot dat er echt niets anders meer op zat dan me over te geven. En op dat moment kwam de ‘hard dance deur’ bij mij op een kier te staan. Ik liet de agressievere muziek en het hoge BPM-aantal toe en begon het zelfs naar mijn zin te hebben. Ergens kon ik mij wel vinden in de muziek. Maar mijn favoriet? Bij lange na nog niet.
Uiteindelijk kreeg ik toch mijn zin en gingen we naar de mainstage om naar de set van Quintino te gaan. Maar na een half uurtje zei ik uit mezelf: “Deze muziek is zo langzaam, gaan we weer terug?” waarop het even stil was. “Zie je, je begint het al te begrijpen!” Vond ik hardcore nou écht lekker klinken? Maar hoe dichterbij we bij de hardcore tent kwamen, hoe meer ik zin had om even lekker te stampen en beuken. De rest van de dag pendelden we dan ook tussen de hardstyle, RAW-hardstyle en de hardcore stages.
De dag werd afgesloten in de hardcore tent. Na deze vuurwerkshow wist ik dat de hard dance scene voor mij zijn poorten had geopend. Ik wilde nog meer stampen, meer feesten en meer van zulke vette eindshows. Na deze editie van Emporium was ik dat jaar erop weer aanwezig, maar daar liet ik het niet bij. Ook ging ik naar Free Festival, Dominator, Decibel, Qlimax en Defqon.1 Weekend Festival. Inmiddels ben ik echt niet meer weg te slaan bij deze feesten en heb ik er sinds dat eerste festival zo’n zeventig bezocht. Hardstyle en hardcore alleen muziek? Het is een manier van leven!
